പലസ്തീന്‍ സംവിധായിക ‘ആന്‍മേരി ജാസിര്‍’ രചനയും സംവിധാനവും നിര്‍വ്വഹിച്ച ചിത്രമാണ് ‘വെന്‍ ഐ സൊ യു’. 1967-ലെ ആറ് ദിവസത്തെ യുദ്ധത്തിന്‍റെ അരാജകത്വത്തില്‍ പിതാവില്‍ നിന്ന് വേര്‍പിരിഞ്ഞ പലസ്തീന്‍ അഭയാര്‍ത്ഥികളായ 11 വയസ്സുള്ള താരെക്കിനെയും അമ്മ ഗൈദയെയും പിന്തുടരുന്നു കഥ.
ജോര്‍ദാന്‍ അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പില്‍ പുതുതായി എത്തിയ അമ്മയെയും മകനെയും കുറിച്ചുള്ള ഈ ചെറിയ കഥയിലൂടെ മിഡില്‍ ഈസ്റ്റിലെ അശാന്തി നിറഞ്ഞ ആ കാലഘട്ടത്തെ സംവിധായിക വെളിപ്പെടുത്തുന്നു, അതിര്‍ത്തി കടന്ന് ഒഴുകിയെത്തുന്ന പതിനായിരക്കണക്കിന് അഭയാര്‍ത്ഥികളില്‍ അവര്‍ സ്വയം കണ്ടെത്തുന്നു.
1967 ജൂണ്‍ 5 മുതല്‍ 10 വരെ നടന്ന യുദ്ധത്തില്‍ ഈജിപ്ത്, ജോര്‍ദാന്‍, സിറിയ എന്നീ രാജ്യങ്ങളെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ ഇസ്രായേല്‍ സിനായ് ഉപദ്വീപ്, ഗാസ മുനമ്പ്, വെസ്റ്റ് ബാങ്ക്, കിഴക്കന്‍ ജറുസലേം, ഗോലാന്‍ കുന്നുകള്‍ എന്നിവ കൈവശപ്പെടുത്തി. ഇതിനെത്തുടര്‍ന്ന് പലസ്തീനില്‍ നിന്നും ജോര്‍ദ്ദാനിലേക്ക് അഭയാര്‍ഥികളുടെ വലിയ തോതിലുള്ള പ്രവാഹം ഉണ്ടായി.
11 വയസ്സുള്ള താരെക്കും (മഹ്മൂദ് അസ്ഫ), അവന്‍റെ അമ്മ ഗൈദയും (റുബ ബ്ലാല്‍) താരെക്കിന്‍റെ പിതാവില്‍ നിന്ന് വേര്‍പിരിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം അദ്ദേഹം തിരിച്ചുവരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിലാണ്. ഹരീര്‍ അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പിലെ ജീവിതവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനുള്ള താരെക്കിന്‍റെ പോരാട്ടങ്ങളും പിതാവുമായി വീണ്ടും ഒന്നിക്കാനുള്ള അവന്‍റെ അഗാധമായ ആഗ്രഹവുമാണ് ചിത്രം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത്.
ടെന്‍റുകളും പ്രീഫാബ് ഹൗസുകളും കൊണ്ട് നിര്‍മ്മിച്ച ‘താല്‍ക്കാലിക’ അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പുകളില്‍ നിന്നും എന്നേക്ക് തിരിച്ചു പോകാന്‍ കഴിയും എന്നവര്‍ക്ക് നിശ്ചയമില്ല, എങ്കിലും അവര്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു, 1948-ല്‍ ക്യാമ്പില്‍ എത്തിയ അവരുടെ മുന്‍ തലമുറയെപ്പോലെ. അസാധാരണമാംവിധം മിടുക്കനായ താരെക്കിനെ കണക്ക് ക്ലാസ്സ് മടുപ്പിക്കുന്നുണ്ട്, മറ്റു കുട്ടികളെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ മിടുക്കനുമായതിനാല്‍ അവനെ ക്യാമ്പിലെ താല്‍ക്കാലിക സ്കൂളില്‍ നിന്ന് പുറത്താക്കുന്നു.
ക്യാമ്പിലെ ജീവിത വുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകളും പിതാവുമായി വീണ്ടും ഒന്നിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹവും ഉള്ളതിനാല്‍, താരെക് ഒരു വഴി തേടുന്നു. അവന്‍ സ്വന്തം പിതാവിനെ അന്വേഷിക്കാന്‍ ക്യാമ്പ് വിട്ടുപോകുന്നു. ക്യാമ്പില്‍ നിന്ന് കാല്‍നടയായി പലസ്തീനിലേക്ക് തിരികെ നടക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന് വിശ്വസിച്ച് താരെക് യാത്ര ആരംഭിക്കുന്നു.
മരുഭൂമിയില്‍ ദിശ നഷ്ടപ്പെട്ട അവനെ, കുന്നുകളില്‍ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന പരിശീലന ക്യാമ്പുള്ള ഒരു കൂട്ടം ഫെദായീന്‍ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനികള്‍ (ജമഹലശെേില ഘശയലൃമശേീി ഛൃഴമിശ്വമശേീി) കണ്ടെത്തുന്നു. അവര്‍ ഒരുമിച്ച് അവരുടെ ജീവിതത്തെ എന്നെന്നേക്കുമായി മാറ്റിമറിക്കുന്ന ഒരു സാഹസിക യാത്രയില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്നു.
ജാസിറിന്‍റെ നോട്ടത്തില്‍, ഫെദായീന്‍ പ്രവര്‍ത്തകരും അവരുടെ ക്യാമ്പും സായുധ കലാപത്തിനുള്ള പരിശീലന കേന്ദ്രത്തേക്കാള്‍ ഒരു കോളേജ് കാമ്പസ് പോലെ തോന്നിപ്പിക്കും. അവര്‍ പാശ്ചാത്യ സംഗീതം കേള്‍ക്കുകയും മാര്‍ക്സിനെ ഉദ്ധരിക്കുകയും വിപ്ലവത്തിന്‍റെ പോസ്റ്ററുകള്‍ വരയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. തന്‍റെ അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പ് ക്ലാസ് മുറിയിലെ പെഡഗോഗിക്കല്‍ സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തേക്കാള്‍ താരെക് ഇത് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ പ്രയാസമില്ല.
ആദര്‍ശവാദികളായ യുവാക്കളുടെ ഈ കൂട്ടത്തിലേക്ക് താരെക് പ്രവേശിക്കുമ്പോള്‍ സിനിമയുടെ ശ്രദ്ധ മാറുന്നു. അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പിന് നല്‍കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരു ലക്ഷ്യബോധവും സ്വാന്തനവും അവന്‍ കണ്ടെത്തുന്നു, പോരാളികളെ തന്‍റെ ലക്ഷ്യം നേടാനുള്ള ഒരു മാര്‍ഗമായി കാണുന്ന അവന്‍ അവരുടെ അനൗദ്യോഗിക ഭാഗ്യചിഹ്നമായി മാറുന്നു. വെടിവയ്ക്കാനും, പ്രചാരണ പോസ്റ്ററുകള്‍ വരയ്ക്കാനും, സംഗീത ഉപകരണങ്ങള്‍ വായിക്കാന്‍ പോലും പഠിക്കുന്നു.
പലസ്തീന്‍ വീണ്ടെടുക്കുന്നതിനായി സായുധ പോരാട്ടത്തിന് തയ്യാറെടുക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം ഗറില്ലാ പോരാളികളായ അവര്‍ താരെക്കിന്‍റെ കണ്ണുകളിലൂടെ, വെറും പോരാളികളല്ല, മറിച്ച് സംഗീതവും ചിരിയും തിരിച്ചുവരവിന്‍റെ സ്വപ്നവും പങ്കിട്ട ആളുകളാണ്.
എന്നാല്‍ അവന്‍റെ അമ്മ ഗയ്ദ ആശങ്കയില്‍ ഭ്രാന്തയായി, ഒടുവില്‍ അവനെ പിന്തുടരുന്നു. മകനെ സംരക്ഷിക്കാനുള്ള ഒരു അമ്മയുടെ തീവ്രമായ ആഗ്രഹത്തിനും, ഫെദായീന്‍ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെയും ലക്ഷ്യത്തിന്‍റെയും ആകര്‍ഷണത്തിനും ഇടയിലുള്ള പിരിമുറുക്കവും, താരെക്കിന് മാത്രമല്ല, ഗയ്ദയ്ക്കും ഇടയിലുള്ള പിരിമുറുക്കവും സിനിമ പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യുന്നു.
പലസ്തീന്‍ അഭയാര്‍ത്ഥി അനുഭവത്തിന്‍റെ ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യവും ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ സുരക്ഷിതത്വത്തിനും കുടുംബത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള അന്വേഷണത്തിന്‍റെ ആഴത്തിലുള്ള ഒരു ആഖ്യാനം സംവിധായിക സംവിധായിക തയ്യാറാക്കിയിട്ടുണ്ട്.
അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പ് ജീവിതത്തിന്‍റെ ആധികാരിക ചിത്രീകരണത്തിലും, കുട്ടികളിലും മുതിര്‍ന്നവരിലും സ്ഥാനഭ്രംശം ചെലുത്തുന്ന മാനസിക സ്വാധീനത്തിലുമാണ് ചിത്രം ഊന്നുന്നത്. ‘സാഹസികത, സ്നേഹം, നര്‍മ്മം, സ്വതന്ത്രനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം എന്നിവ നിറഞ്ഞ ഒരു യാത്ര’ എന്ന നിലയിലാണ് ജാസിര്‍ കഥയെ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്, അതേസമയം വിഷയത്തിനോട് ഗൗരവത്തോടുള്ള ബഹുമാനം നിലനിര്‍ത്തുന്നു.
താരെക്കായി വേഷമിടുന്ന മഹ്മൂദ് അസ്ഫയുടെ പ്രകടനം പ്രത്യേകിച്ചും ശ്രദ്ധേയമാണ്, സാഹചര്യങ്ങളെ നിഷ്ക്രിയമായി സ്വീകരിക്കാന്‍ വിസമ്മതിക്കുന്ന കഥാപാത്രത്തിന് നിഷ്കളങ്കതയും ദൃഢനിശ്ചയവും നല്‍കുന്നു. കഥയുടെ മാനുഷിക ഘടകങ്ങളില്‍ – ഒരു കുട്ടിയുടെ പിതാവിനോടുള്ള സ്നേഹം, ഒരു അമ്മയുടെ സംരക്ഷണ വാസന, സമാനമായ ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍ നേരിടുന്ന ആളുകള്‍ക്കിടയില്‍ രൂപപ്പെടുന്ന ബന്ധങ്ങള്‍ എന്നിവയില്‍ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു.
ഛായാഗ്രാഹകയായ ഹെലീന്‍ ലൂവാര്‍ട്ട് അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പിന്‍റെ പരുഷവും മങ്ങിയതുമായ ഭൂപ്രകൃതിയെ ഫെദായീന്‍റെ ഒളിത്താവളത്തിന്‍റെ പച്ചപ്പുള്ള ചുറ്റുപാടുകളുമായി മനോഹരമായി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു. അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പ് ജീവിതത്തിന്‍റെ നഗ്നമായ യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തെയും ജോര്‍ദാനിയന്‍ ഭൂപ്രകൃതിയുടെ ഭംഗിയെയും ഛായാഗ്രഹണം പകര്‍ത്തുന്നു, ഇത് സിനിമയുടെ പ്രമേയങ്ങളായ തടവറയും സ്വാതന്ത്ര്യവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന ഒരു ദൃശ്യ ആഖ്യാനം സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
കഥാപാത്രങ്ങളുടെ വൈകാരിക യാത്രകള്‍ക്ക് പ്രാധാന്യം നല്‍കുന്ന ശാന്തവും ധ്യാനാത്മകവുമായ നിമിഷങ്ങള്‍ സമ്മാനിക്കുന്നു. ചിത്രത്തിലെ അഭിനേതാക്കളുടെ ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ പ്രകടനങ്ങള്‍ ലളിതവും എന്നാല്‍ ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായതുമായതുമാണ്. ദൃഢനിശ്ചയവും ക്ഷീണിതയുമായ അമ്മയായി റൂബ ബ്ലാല്‍ മികച്ച പ്രകടനം കാഴ്ചവയ്ക്കുന്നു, മഹ്മൂദ് അസ്ഫ താരെക്കില്‍ ധിക്കാരത്തിന്‍റെയും നിഷ്കളങ്കതയുടെയും ഒരു ആകര്‍ഷകമായ മിശ്രിതം കൊണ്ടുവരുന്നു.
ഒരു സംവിധായിക എന്ന നിലയില്‍ ജാസിര്‍, താരെക്കിന്‍റെ കഥ അപൂര്‍വമായ വൈദഗ്ധ്യത്തോടെ പിന്തുടരുന്നു. യുദ്ധം നേരിട്ട് ഒരിക്കലും സിനിമയില്‍ കടന്നുവരാന്‍ അനുവദിക്കുന്നില്ല സംവിധായിക. ഇത് കുടിയിറക്കത്തെയും തടസ്സങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള ഒരു നനുത്ത വിലാപമാണ്.
2013 ബെര്‍ലിന്‍ അന്താരാഷ്ട്ര ചലചിത്രോത്സവത്തില്‍ മികച്ച സംവിധാനത്തിനുള്ള നെറ്റ്പാക് ലഭിക്കുകയുണ്ടായി ഈ ചിത്രത്തിന്. ചിത്രം അവസാനി ക്കുന്നത് ദൃഢനിശ്ചയത്തോ ടെയല്ല, മറിച്ച് ശക്തമായ ഒരു തുറന്ന സീനോടുകൂടിയാണ്.
കീഴടങ്ങാന്‍ വിസമ്മതിക്കുന്ന ഒരു തലമുറയുടെ ആത്മാവിനെ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന, പൊട്ടാത്ത പ്രതീക്ഷയും ദൃഢനിശ്ചയവും നിറഞ്ഞ താരേക്കിന്‍റെ മലനിരകള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഫെദായീനുകള്‍ക്കൊപ്പം ഓടുന്ന ചിത്രം പ്രേക്ഷകന്‍റെ മനസ്സില്‍ തറക്കും.
