സിനിമ / പ്രഫ.ഷാജി ജോസഫ്
പശ്ചിമേഷ്യയിലെ സംഘർഷങ്ങളെ കൂടുതൽ അന്താരാഷ്ട്ര പ്രേക്ഷകരിലേക്ക് എത്തിച്ച സിനിമകളിൽ ഒന്നാണ് ‘പാരഡൈസ് നൗ’. ഹാനി അബു-അസാദ് സംവിധാനം നിർവഹിച്ച സിനിമ ഇസ്രായേൽ തലസ്ഥാനമായ ടെൽ-അവീവിൽ ഒരു ചാവേർ ബോംബിംഗ് ദൗത്യത്തിനായി റിക്രൂട്ട് ചെയ്യപ്പെട്ട രണ്ട് പലസ്തീൻ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കഥയാണ്.
മനസ്സിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്ന, വൈകാരികവും സങ്കീർണ്ണവുമായ ഒരു ചിത്രം. മികച്ച വിദേശ ഭാഷാ ചിത്രത്തിനുള്ള ഗോൾഡൻ ഗ്ലോബ് അവാർഡും അതേ വിഭാഗത്തിൽ അക്കാദമി അവാർഡിനും നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്യപ്പെട്ടതുമായ ഈ ചിത്രം പശ്ചിമേഷ്യയിലെ രാഷ്ട്രീയ അക്രമത്തിന്റെ ഏറ്റവും വിവാദപരവും എന്നാൽ മാനുഷികവുമായ ചിത്രീകരണങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. സിനിമ വേട്ടയാടപ്പെടുന്ന കഥാപാത്ര പഠനങ്ങളിലൂടെയും, സംഘർഷത്തിന്റെയും പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെയും നിരാശയുടെയും വലയിൽ കുടുങ്ങിയ വ്യക്തികളുടെ ആന്തരിക പോരാട്ടങ്ങളിലേക്ക് ജാലകം തുറക്കുന്നു.
പലസ്തീനിലെ വെസ്റ്റ് ബാങ്കിലെ നഗരമായ നബ്ലസിൽ, ഒരു ഓട്ടോ റിപ്പയർ ഷോപ്പിൽ ഒരുമിച്ച് ജോലിചെയ്യുന്ന അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളായ സെയ്‌തും (കൈസ് നഷെഫ്) ഖാലിദും (അലി സുലൈമാൻ). അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ രണ്ട് ദിവസത്തെ സംഭവങ്ങളാണ് ഈ സിനിമ. ടെൽ അവീവിൽ ‘ചാവേർ ബോംബിംഗ്’ ദൗത്യം നടത്താൻ ഒരു പലസ്തീൻ തീവ്രവാദി സംഘം റിക്രൂട്ട് ചെയ്യുമ്പോൾ അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ പെട്ടെന്നുള്ളതും നാടകീയവുമായ വഴിത്തിരിവുണ്ടാകുന്നു.
അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ആക്രമണം നടത്തുക എന്നതാണ് നിയോഗം. ദൗത്യത്തിനായി ഇരുവരും വേഗത്തിൽ തയ്യാറെടുക്കുന്നു. അവരെ കുളിപ്പിച്ച്, കറുത്ത വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിപ്പിച്ച്, ഓരോരുത്തരുടെയും വിടവാങ്ങൽ വീഡിയോ സന്ദേശം റെക്കോർഡു ചെയ്ത് ആ രാത്രിയിൽത്തന്നെ അവരെ ഇസ്രായേൽ അതിർത്തിയിലേക്ക് കടത്തിവിടുന്നു. സ്വയം പൊട്ടിത്തെറിക്കാൻ തയ്യാറാണ് എന്നിരുന്നാലും, അതിർത്തി ചെക്ക്പോയിന്റിൽ വേർപിരിയുമ്പോൾ അവരുടെ പദ്ധതി പരാജയപ്പെടുന്നു. ഖാലിദ് സുരക്ഷിതമായി നബ്ലസിലേക്ക് മടങ്ങുന്നു, പക്ഷേ സെയ്ദ് അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു.
ഓപ്പറേഷൻ പുനരാരംഭിക്കാൻ സംഘാടകരിൽ നിന്നുള്ള സമ്മർദ്ദം മൂലം സെയ്ദിനെ കണ്ടെത്തി ദൗത്യം പൂർത്തിയാക്കാൻ ഖാലിദ് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അതേസമയം സെയ്ദ് ഒറ്റയ്ക്ക് അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു, ഇസ്രായേലി സേനയാൽ വധിക്കപ്പെട്ട തന്റെ പിതാവിന്റെ ഓർമ്മകളുമായി മല്ലിടുന്ന അയാളുടെ ആന്തരിക സംഘർഷം വളരുന്നു, അയാൾക്ക്‌ ദൗത്യം പൂർത്തിയാക്കേണ്ടതുണ്ട്.
സമാധാന പ്രിയയായ ആക്ടിവിസ്റ്റും അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു പലസ്തീൻ രക്തസാക്ഷിയുടെ മകളുമായ സുഹയുടെ (ലുബ്ന അസബാൽ) സാന്നിധ്യത്തോടെ സ്ഥിതി കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമാകുന്നു. അക്രമം കഷ്ടപ്പാടുകൾ മാത്രമേ നിലനിർത്തുന്നുള്ളൂവെന്നും ജനങ്ങൾക്ക് ഒരു ഭാവിയും നൽകുന്നില്ലെന്നും അവൾ ഇരുവരെയും – പ്രത്യേകിച്ച് സെയ്ദിനെ – ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നു.
അവളുടെ വാദങ്ങൾ അവരുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തെ വെല്ലുവിളിക്കുകയും ത്യാഗം, പ്രതികാരം, ചെറുത്തുനിൽപ്പിന്റെ അർത്ഥം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ആഴമേറിയ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് തിരികൊളുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഒടുവിൽ, സുഹൃത്തുക്കൾ വീണ്ടും ഒന്നിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പോൾ അവർ ഒരു ധാർമ്മിക തീരുമാനത്തിന്റെ വിപരീത വശങ്ങളിൽ നിലകൊള്ളുന്നു. ഖാലിദ് ദൗത്യത്തെ സ്വയം ചോദ്യം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങുന്നു, പക്ഷേ പിതാവിന്റെ പാരമ്പര്യവും സ്വന്തം ലക്ഷ്യബോധവും മൂലം സെയ്ദ് ചാവേറിന്റെ വഴിയിൽ തുടരാൻ തീരുമാനിക്കുന്നു. അവസാന രംഗങ്ങളിൽ, ഇസ്രായേലി സിവിലിയന്മാർ തിങ്ങിനിറഞ്ഞ ഒരു ബസിൽ സെയ്ദ് ഒറ്റയ്ക്ക് ടെൽ അവീവിലേക്ക് പോകുന്നത് നാം കാണുന്നു.
സിനിമ അവ്യക്തമായി അവസാനിക്കുന്നു—ക്യാമറ പതുക്കെ അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് സൂം ഇൻ ചെയ്യുമ്പോൾ സെയ്ദ് നിശബ്ദനായി ഇരിക്കുന്നു, അത് ഒരു വെളുത്ത വെളിച്ചത്തിലേക്ക് മങ്ങുന്നു. ഒരു സ്ഫോടനമോ അനന്തരഫലമോ കാണിക്കുന്നില്ല – കാഴ്ചക്കാരെ വേട്ടയാടുന്ന നിശബ്ദതയും തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള പരിഹരിക്കപ്പെടാത്ത ഭാരവും അവശേഷിപ്പിക്കുന്നു.
സിനിമ ഭീകരതയെ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല, പക്ഷേ അത്തരം പ്രവൃത്തികൾക്ക് പിന്നിലെ മാനസികവും അസ്തിത്വപരവുമായ ഭാരം അന്വേഷിക്കാൻ അത് ധൈര്യപ്പെടുന്നു. സെയ്ദിനെയും ഖാലിദിനെയും ഭീകരരായിട്ടല്ല, അതേ സമയം സ്വത്വ പ്രതിസന്ധിയിൽ രൂപപ്പെടുന്ന അവരുടെ അവസ്ഥയെ തുറന്നു കാണിക്കുന്നു.
വിമോചനത്തിന്റെ പേരിലുള്ള സ്വയം ത്യാഗം ധീര പ്രവൃത്തിയാണോ അതോ അത് നിരർത്ഥകമായ അക്രമത്തിന്റെ തുടർച്ചയാണോ എന്ന് ചോദ്യമെറിയുന്നു ചിത്രം. കഥാപാത്രങ്ങൾ അനീതിയുടെയും നിരാശയുടെയും ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ വേരൂന്നിയതാണ്, അവരുടെ അന്തിമ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളെ സംവിധായകൻ ന്യായീകരിക്കുന്നില്ല.
സെയ്ദായി കൈസ് നഷെഫ് ശാന്തമായ ഒരു പ്രകടനം കാഴ്ചവയ്ക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആവിഷ്കാരപരമായ കണ്ണുകളും അടക്കിപ്പിടിച്ച പെരുമാറ്റവും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട വികാരങ്ങളുടെ ഒരു സമുദ്രത്തെ അറിയിക്കുന്നുണ്ട്.
അലി സുലൈമാൻ, ഖാലിദിന് തീക്ഷ്ണമായ ഊർജ്ജവും ശുഭാപ്തി വിശ്വാസവും നൽകുന്നു. സുഹയായി വേഷമിട്ട ലുബ്ന അസബൽ, പ്രതികാരത്തിന്റെ നിരർത്ഥകതയും സംഭാഷണത്തിന്റെ സാധ്യതയും വ്യക്തമാക്കുന്ന ആവേശഭരിതമായ മോണോലോഗുകൾ നൽകുന്നു.
സംവിധായകൻ ഹാനി അബു-അസാദ് അസ്ഥിരമായ വിഷയം ശ്രദ്ധേയമായ സംയമനത്തോടെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു. മെലോഡ്രാമയും കാഴ്ചകളും ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട്, കാഴ്ചക്കാരെ ഇടുങ്ങിയ അപ്പാർട്ടുമെന്റുകളിലേക്കും, പൊടി നിറഞ്ഞ ഇടവഴികളിലേക്കും, അരിക് ജീവിതങ്ങളുടെ വേട്ടയാടുന്ന നിശ്ചലതയിലേക്കും എത്തിക്കുന്ന ഒരു അടിസ്ഥാന ശൈലിയിലുള്ള റിയലിസം അദ്ദേഹം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു.
ഉയർന്ന രാഷ്ട്രീയവും വൈകാരികവുമായ കഥയ്ക്ക് ശാന്തവും സ്വാഭാവികവുമായ ശൈലി പ്രയോഗിക്കാനുള്ള സംവിധായകന്റെ തീരുമാനം സിനിമയെ കൂടുതൽ ശക്തവും അവിസ്മരണീയവുമാക്കുന്നു. പാശ്ചാത്യ മാധ്യമങ്ങൾ, സാധാരണയായി മുഖമില്ലാത്തവരും ശബ്ദമില്ലാത്തവരുമായി ചിത്രീകരിക്കുന്ന മനുഷ്യർക്ക് ‘പാരഡൈസ് നൗ’ മുഖവും ശബ്ദവും നൽകുന്നു. എഹാബ് അസലിന്റെ ഛായാഗ്രഹണം വെസ്റ്റ് ബാങ്കിനെ ആഡംബരമില്ലാതെ പകർത്തുന്നു. പ്രകൃതിദത്ത ലൈറ്റിംഗ്, ലളിതമായ സ്കോറിംഗ് എന്നിവ ചിത്രത്തിന് ഒരു ഡോക്യുമെന്ററിയുടെ ആധികാരികത നൽകുന്നു.
ആഗോള തലത്തിൽ ‘പാരഡൈസ് നൗ’ ആഘോഷിക്കപ്പെടുകയും അപലപിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
അന്താരാഷ്ട്ര ചലച്ചിത്രോത്സവങ്ങളിൽ പ്രശംസിക്കപ്പെട്ട ഇത് ഇസ്രായേലിൽ വിവാദങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു. നായകന്മാരുടെ മാനസിക സങ്കീർണ്ണത കാണിക്കുന്നതിലൂടെ, സിനിമ അക്രമത്തിന്റെ വേരുകളെക്കുറിച്ച് ആഴത്തിൽ അന്വേഷിക്കുന്നു, ഇത് അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കുന്നു എന്നിരിക്കലും അത്യാവശ്യമായ ചർച്ചകൾക്ക് ഒരു ഉത്തേജകമായി മാറുന്നു.
‘പാരഡൈസ് നൗ’ കാണാൻ എളുപ്പമുള്ള ഒരു സിനിമയല്ല, രാഷ്ട്രീയ തീവ്രവാദത്തെയും പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന് കീഴിൽ കുഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന ദുർബലമായ മാനവികതയെയും കുറിച്ചുള്ള ധീരവും, ആഴത്തിൽ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്നതും, മനോഹരവുമായ ഒരു അന്വേഷണമാണിത്. വ്യക്തമായ ഉത്തരങ്ങൾ നൽകാൻ ഇത് വിസമ്മതിക്കുന്നു, പകരം നിരന്തരം യുദ്ധത്തിൽ മുഴുകിയ ഒരു നാട്ടിൽ ജീവിതത്തിന് പകരം മരണത്തെ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ വ്യക്തികളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണമാണ് ഈ സിനിമ.
അബു-അസാദിന്റെ ലക്ഷ്യം തീവ്രവാദ പ്രവർത്തനങ്ങളെ അംഗീകരിക്കുകയല്ല (വാസ്തവത്തിൽ, അവയെ അപലപിക്കാൻ അദ്ദേഹം വളരെയധികം ശ്രമിക്കുന്നു), മറിച്ച് സാധാരണക്കാരായ രണ്ട് യുവാക്കൾ ചാവേറുകളായി തങ്ങളുടെ ജീവൻ ത്യജിക്കാൻ തയ്യാറാകുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് വിശദീകരിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം തന്റെ സിനിമയിലൂടെ.
