ഷാജി ജോര്‍ജ്
ഒരു കൈയില്‍ ചൂരലും മറുകൈയില്‍ ‘സ്‌നേഹസേന’ മാസിക യുടെ ഏറ്റവും പുതിയ ലക്കവുമായി ക്ലാസ്സില്‍ കടന്നുവന്ന് ഹെഡ്മാസ്റ്ററച്ചന്‍ ചോദിക്കുന്നു; തെല്ലും മയമില്ലാതെ: ‘ആരാണീ സാജു ശ്രീപുരം?’
ആദ്യമൊന്ന് ഞെട്ടി. ഈശ്വരാ, എവിടെയോ കേട്ടിട്ടുണ്ടല്ലോ ഈ പേര്? എവിടെയായിരിക്കണം? നിമിഷങ്ങളേ വേണ്ടിവന്നുള്ളൂ ഓര്‍മ്മ തെളിഞ്ഞുകിട്ടാന്‍. ശരിയാണ്, ആ വിദ്വാന്‍ ഈ ഞാന്‍ തന്നെ. മാസങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് ‘സ്‌നേഹസേന’യില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ വേണ്ടി കോട്ടയം കുമാരനെല്ലൂരിലേക്ക് അയച്ചുകൊടുത്ത ലേഖനത്തിനൊപ്പം വെച്ച കള്ളപ്പേരാണ്. അച്ചടിച്ചുവരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടല്ല. പത്രാധിപര്‍ക്ക് കനിവു തോന്നി എങ്ങാനും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചുപോയെങ്കില്‍ അച്ഛന്‍ അറിയുമല്ലോ എന്ന ഭയംകൊണ്ട് മാത്രം. അച്ഛന്റെ മേശയില്‍നിന്ന് കവര്‍ന്നെടുത്തതാണല്ലോ ലേഖനമയയ്ക്കാനുള്ള ലക്കോട്ടും സ്റ്റാമ്പും.
ഹെഡ്മാസ്റ്റര്‍ ചോദ്യം ഉറക്കെ ആവര്‍ത്തിക്കുന്നു. എന്തും വരട്ടെയെന്നുറച്ച് ചാടിയെണീക്കുന്നു സാജു ശ്രീപുരം. ഒന്‍പതാം ക്ലാസ്സിലെ നാല്‍പ്പതു ജോഡി കണ്ണുകള്‍ മുഴുവന്‍ തന്റെ മുഖത്താണെന്ന ഉത്തമബോധ്യത്തോടെ ജാള്യം മറയ്ക്കാന്‍ വിഫല ശ്രമം നടത്തി തലകുനിച്ചു നില്‍ക്കെ കട്ടിഫ്രെയിമുള്ള കണ്ണടയ്ക്കുള്ളിലൂടെ മുന്നിലെ ഇത്തിരിക്കുഞ്ഞനെ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി ഹെഡ് മാഷ് കല്‍പ്പിക്കുന്നു: ”ഓഹോ, താനാണല്ലേ? ക്ലാസ് വിട്ടാല്‍ എന്നെ വന്നു കണ്ടേ പോകാവൂ.’
പട്ടാപ്പകല്‍ മോഷണം നടത്തി പിടിക്കപ്പെട്ടവന്റെ മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നു കള്ളപ്പേരുകാരന്‍. ഇതുവരെ ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ ചുരല്‍ പ്രയോഗം ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ ഭാഗ്യമുണ്ടായിട്ടില്ല. കണ്ണില്‍ച്ചോരയില്ലാതെ വീശിയടിക്കുമെന്നാണു കേള്‍വി. വരാന്‍ പോകുന്ന അച്ഛന്റെ അടിയേക്കാള്‍ മാരകമായിരിക്കുമോ ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ അടി എന്നൊരു ചോദ്യം മാത്രമേയുള്ളൂ ബാക്കി. ആ പേടിയോര്‍മ്മയുടെ നടുക്കത്തില്‍ അറിയാതെ കാലൊന്ന് തടവിപ്പോയി. ഇനി എന്തൊക്കെ കാണാനിരിക്കുന്നു ഇവന്‍.
സ്‌കൂളിലെ കുട്ടികള്‍ക്കിടയില്‍ അക്കാലത്ത് പതിവായി വിതരണം ചെയ്തിരുന്ന ‘സ്‌നേഹസേന’യില്‍ പേരൊന്ന് അച്ചടിച്ചു കാണാനുള്ള അത്യാഗ്രഹംകൊണ്ട് അയച്ചുകൊടുത്ത ലേഖനമാണ്; ‘സുന്ദരിയായ വയനാട്’ എന്ന ശീര്‍ഷകത്തില്‍. ശ്രീപുരം എന്നത് അന്നത്തെ വീട്ടുപേര്. അതിനൊപ്പം സാജു എങ്ങനെ വന്നുപെട്ടു എന്നോര്‍മ്മയില്ല. ചിലപ്പോള്‍ കൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന ഒരു പയ്യന്റെ ചെല്ലപ്പേരിനോട് തോന്നിയ ആകര്‍ഷണമാകാം. രാമന്‍, കൃഷ്ണന്‍, ഗോപാലന്‍, മധുസൂദനന്‍, രവീന്ദ്രനാഥ് എന്നൊക്കെ യുള്ള സാദാ പേരുകളേക്കാള്‍ ചിമുക്കുണ്ടായിരുന്നു സാജുവിന്. അന്നത്തെ ഓരോരോ തോന്നലുകള്‍.
വൈകുന്നേരം സ്‌കൂള്‍ വിട്ട ശേഷം ഓഫീസിനോടു ചേര്‍ന്നുള്ള ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ മുറിയില്‍ ചെന്നത് വിറച്ചുവിറച്ചുകൊണ്ട്. പൊതുവേ ഗൗരവക്കാരനാണ് മാക്സ്വെല് ഫാദര്‍. ചിരി കുറവ്. നോട്ടമാകട്ടെ തീക്ഷ്ണവും. മേശപ്പുറത്തെ ഭൂഗോളത്തിലാണ് ആദ്യം കണ്ണു പതിഞ്ഞത്. പിന്നെ തൊട്ടടുത്ത് അടുക്കിവെച്ചിരുന്ന നാഷണല്‍ ജോഗ്രഫിക് മാഗസിന്റെ പഴയ ലക്കങ്ങളിലും. കുനിഞ്ഞിരുന്ന് എന്തോ എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം. ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ, ക്ഷമാപൂര്‍വം കാത്തുനിന്നു.
തെല്ലു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തലയുയര്‍ത്തി എന്നെ നോക്കി അദ്ദേഹം. എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു: ”താന്‍ എഴുതിയത് തന്നെയാണോ അത്?’
അതേ എന്ന് തലയാട്ടിയപ്പോള്‍ വീണ്ടും ചോദ്യം: ”എവിടെ നോക്കി എഴുതി?
പതിന്നാലുകാരന്റെ ആത്മാഭിമാനം ആദ്യമായി വ്രണപ്പെട്ട നിമിഷം. ഇത്തവണ ഉറച്ച ശബ്ദത്തില്‍ അവന്‍ പറഞ്ഞു: ”ഞാന്‍ തന്നെ എഴുതിയതാണ്. എവിടേം നോക്കീല..’ അത്രയും ഉശിരുള്ള ഒരുത്തരം ഹെഡ്മാസ്റ്റര്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നോ എന്നു സംശയം. ക്ഷണിക്കപ്പെടാതെ വന്നുകയറിയ അതിഥിയെപ്പോലെ മുഖത്ത് മിന്നിമറഞ്ഞ ചിരിയെ ഇറക്കിവിടാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു: ”പിന്നെന്തിനാ കള്ളപ്പേര് വെച്ചത്?’
സത്യം വെളിപ്പെടുത്താതെ വഴിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. അച്ഛന്റെ മേശയില്‍നിന്ന് അടിച്ചുമാറ്റിയ സ്റ്റാമ്പ് ആണല്ലോ കാരണക്കാരന്‍. അയക്കാനുള്ള കവര്‍ മോഷ്ടിച്ചതും അവിടെനിന്നുതന്നെ. ”പെട്ടെടാ പെട്ടു. നിന്റെ കള്ളത്തരം പൊളിഞ്ഞു’ എന്ന് അന്നേരം ഉള്ളിലിരുന്ന് ആരോ മന്ത്രിച്ചപോലെ. ഹെഡ്മാസ്റ്ററില്‍നിന്ന് വിവരമറിഞ്ഞ അച്ഛന്‍ വടിയുമായി വീടിന്റെ കോലായില്‍ മകന്‍ സ്‌കൂള്‍ വിട്ടുവരുന്നതും കാത്തിരിക്കുന്ന ഭയാനകചിത്രമായിരുന്നു അപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍.
മോഷണം ഏറ്റുപറഞ്ഞു ശിക്ഷ ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ തയ്യാറെടുത്ത് പതുങ്ങി നില്‍ക്കെ അതാ വരുന്നു ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ കര്‍ശനമായ കല്‍പ്പന: ”എന്നാല്‍ ഇനി ഇങ്ങനെ ചെയ്തുപോകരുത്.’ ചെയ്താല്‍ ചുട്ട അടി വാങ്ങും എന്നൊരു ധ്വനി കൂടിയുണ്ടായിരുന്നില്ലേ ആ വാക്കുകളില്‍? (കയ്യിലെ ചൂരല്‍ അപൂര്‍വമായേ ഉപയോഗിച്ച് കണ്ടിട്ടുള്ളു മാക്സ്വെല് ഫാദര്‍.)
ഇനിയൊരിക്കലുമില്ല എന്ന് ആണയിട്ട് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് രംഗത്തുനിന്ന് എത്രയും പെട്ടെന്ന് അന്തര്‍ദ്ധാനം ചെയ്യാന്‍ ഒരുങ്ങുമ്പോള്‍, അതാ വീണ്ടും ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ ശബ്ദം; ഇത്തവണ തെല്ല് മയത്തില്‍: ”ഇനി സ്വന്തം പേരിലേ താന്‍ എഴുതാവൂ. കള്ളപ്പേര് വെക്കരുത്.’ ഒരു നിമിഷം നിര്‍ത്തി ചിരിയോടെ അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കുന്നു: ‘സ്റ്റാമ്പ് വേണമെങ്കില്‍ ഞാന്‍ തരാം. മോഷ്ടിക്കേണ്ട. നന്നായിരുന്നു താന്‍ എഴുതിയത്. ഇനിയും എഴുതണം.”
ശ്വാസം നേരേ വീണു എന്നല്ല പറയേണ്ടത്, വീണ്ടുകിട്ടി എന്നാണ്. അതുവരെയുള്ള അങ്കലാപ്പും പിരിമുറുക്കവും അവയുടെ പാട്ടിനുപോയി. സ്‌നേഹവും വാത്സല്യവും നിറഞ്ഞ ആ വാക്കുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ നിരായുധനായി നിന്നു ഞാന്‍. നിലം പൊത്തിയിരുന്ന എന്നിലെ അന്തര്‍മുഖനായ എഴുത്തുകാരന്‍ തെല്ലൊരഭിമാനത്തോടെ സടകുടഞ്ഞെണീറ്റ നിമിഷം.
എഴുതാനുമറിയാം എന്ന് ആദ്യമായി മനസ്സില്‍ തോന്നിയ നിമിഷം കൂടിയായിരുന്നു അത്. അന്ന് സലാം പറഞ്ഞു പടിയിറക്കി വിട്ടതാണ് ‘പ്രിയതോഴന്‍’ സാജു ശ്രീപുരത്തെ. ഓര്‍മ്മയിലേയുള്ളൂ ഇന്ന് അവന്റെ മുഖം.
മദര്‍ തെരേസയെക്കുറിച്ചുള്ള അടുത്ത ലേഖനം ‘സ്‌നേഹസേന’ യില്‍ അടിച്ചുവന്നത് സ്വന്തം പേരില്‍ തന്നെ. അതു വായിച്ച് ആദ്യം അഭിനന്ദിച്ചവരില്‍ ഒരാള്‍ ഫാദര്‍ മാക്‌സ്വെല്ലും. അന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ ഹെഡ്മാസ്റ്റര്‍ പിന്നീട് കോഴിക്കോട് രൂപതയുടെ അഭിവന്ദ്യ മെത്രാനായി; ബിഷപ് ഡോ. മാക്സ്വെല് വലന്റൈന്‍ നൊറോണയായി. പത്രപ്രവര്‍ത്തനജീവിതകാലത്ത് കോഴിക്കോട്ടുവച്ച് പിന്നെയും മൂന്നുനാലുതവണ കണ്ടു അദ്ദേഹത്തെ. പഴയ ലേഖനകഥ അപ്പോഴേക്കും മറന്നുപോയിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ആസ്വദിച്ച് ചിരിച്ചു തിരുമേനി. ബിഷപ്പ് മറന്നാലും എനിക്കെങ്ങനെ മറക്കാനാകും ആ അനുഭവം?
അവസാനത്തെ കാഴ്ച മറക്കാനാവില്ല. മെത്രാന്‍ പദവിയില്‍ നിന്ന് വിരമിച്ചു വര്‍ഷങ്ങളായിരുന്നു അപ്പോഴേക്കും ഡോ. മാക്‌സ് വെല്‍ നൊറോണ. തൊണ്ണൂറു വയസ്സിന്റെ ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങളും ഓര്‍മ്മക്കുറവുമൊക്കെയായി മേരിക്കുന്ന് ശാലോം പ്രീസ്റ്റ് ഹോമിലെ ഒരു മുറിയില്‍ പുതച്ചുമൂടി കിടക്കുന്നു അദ്ദേഹം. കാഴ്ച്ച തെല്ലുമില്ല. സഹായത്തിന് ഒരാളുണ്ട് കൂടെ.
ചുണ്ടേല്‍ ആര്‍.സി. ഹൈസ്‌കൂളില്‍ സഹപാഠികളായിരുന്ന രാജന്‍, റസാക്ക്, മോഹന്‍കുമാര്‍, ജോസഫ് ജോണ്‍, ഉഷ എന്നി വര്‍ക്കൊപ്പം സ്വയം പേര് പറഞ്ഞു പരിചയപ്പെടുത്തിയപ്പോള്‍ തിരിച്ചറിവിന്റെ തിളക്കം കണ്ടു ആ മുഖത്ത്. എന്തൊക്കെയോ പറയാന്‍ വെമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ ചുണ്ടുകള്‍. പക്ഷേ, ശബ്ദം വിചാരിച്ച പോലെ പുറത്തുവരുന്നില്ല. ചിതറിപ്പോയ ഓര്‍മ്മത്തുണ്ടുകള്‍ പെറുക്കിയെടുത്തു കൂട്ടിവെക്കാന്‍ പ്രയാസപ്പെടുന്നതുപോലെ. പോകാന്‍ നേരം തല കുനിച്ച് യാത്ര പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കരി വാളിച്ച ആ ചുണ്ടുകളില്‍ ഒരു നേര്‍ത്ത മന്ദസ്മിതം പൊടിഞ്ഞാ എന്നു സംശയം. പതിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു: ‘എഴുതുന്നുണ്ടല്ലോ അല്ലേ ഇപ്പോഴും?’
മറുപടി പറയാന്‍ പോലും മറന്ന്, വികാരാധീനനായി കൈ കൂപ്പി നിന്നു ഞാന്‍. മാസങ്ങള്‍ക്കകം, 2018 ജനുവരി 29-ന് ബിഷപ് മാക്സ്വെല് നൊറോണ ഓര്‍മ്മയായി.
അടിക്കുറിപ്പ്
ഗാനഗവേഷകന്‍, സ്‌പോര്‍ട്‌സ് ലേഖകന്‍, പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍ എന്നീ നിലകളില്‍ പ്രശസ്തനായ രവി മേനോന്റെ എഴുത്തിനോട് വല്ലാത്ത ഒരു ഇഷ്ടമുണ്ട് എനിക്ക്. കഴിഞ്ഞ ദിവസം എറണാകുളം പബ്ലിക് ലൈബ്രറിയില്‍ നിന്നാണ് കേരള മീഡിയ അക്കാദമി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ‘അക്ഷരനക്ഷത്രങ്ങള്‍’ കിട്ടിയത്. രവി മേനോന്‍ പരിചയപ്പെട്ട ശ്രദ്ധേയരായ പത്രപ്രവര്‍ത്തകരെ വേറിട്ട ശൈലിയില്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്ന പുസ്തകം. മലയാളത്തിലെ ഏക ഫുട്‌ബോള്‍മാസികയായിരുന്നു ‘ഫുട്‌ബോള്‍ ഫ്രണ്ട്’. അതിന്റെ എഡിറ്റര്‍ എന്‍.ടി. കരുണന്‍ സാറിനെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പിനോട് ചേര്‍ന്നാണ് ബിഷപ് മാക്സ്വെല് നെറോണയെ കുറിച്ചുള്ള ഈ ഭാഗം വായിച്ചത്.
മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തനത്തിന്റെ വിവിധ മേഖലകളില്‍ കൈയൊപ്പു ചാര്‍ത്തിയ 28 പ്രമുഖരാണ് പുസ്തകത്തില്‍ ഇടം നേടിയിട്ടുള്ളത്. എം.ടി , തോമസ് ജേക്കബ്, എ.കെ. ദാസ്, എസ്. ജയചന്ദ്രന്‍നായര്‍, വീസി, കെ.കോയ, കെ. ഭാസ്‌ക്കരന്‍, അബു, കമല്‍റാം സജീവ്, പ്രഭാവര്‍മ്മ, കൈതപ്രം, ജോണ്‍ സാമുവല്‍ എന്നിവരാണ് അതില്‍ പ്രമുഖര്‍.
